"එවකට අපි පේරාදෙණියේ ශිෂ්‍යයෝ, සාමාන්‍යයෙන් පෝයදාට ඉස්සරෙන්දා අපි පොඩි බෝතල් පාටියක් දානවා. එක පෝය දවසකට ඉස්සරින්දාත් වැඩේ ඒ විදියටම සිද්ධ වුණා‍. නමුත් එදා පාටිය අවසාන වුණේ වෙනදාට වඩා වෙනස් ආකාරයකට... අපේ මිත්‍රයෙක් එදා පාටියට නුවර සරණ ලියක් කැඳවාගෙන ආවේ මදුවිතින් ඔබ්බට යන සංතර්පනයක් ලබාගැනීමට. එදා රෑ කලුවරේ අපේ ගොඩක් සගයෝ ඇගේ රසපහස වින්දා පාටිය අහවර වුණා.
ඊලඟ දවසේ අපේ කට්ටිය දවල් නැඟිටලා බීපු බීමවල සැර යන්න හොඳට නාලා කරල කාරිය සුදු ඇඳුම් එහෙම ඇඳගෙන දළඳා වදින්න යන්න පිටත් වුණා. අපි දළදා මැදුරට ලංවෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දී අපි දැක්කා, ඊයේ රූ අපේ කට්ටිය සනසවපු අර සහෝදරිය, ඇගේ පුංචි උන් දෙන්නවත් ඉස්සරකරගෙන තෙල් මල් අරගෙන දළදා වඳින්න එනවා... මට ඇතිවෙච්ච සතුට කියලා නිම කරන්න බෑ. මං ඒක අපේ සඟයින්ටත් පෙන්නුවා. පෙන්නලා ඇයත් එක්ක කතා කරන්න ඔවුන් ලඟට යන්න සුදානම් වෙනකොටම අපේ එක සඟයෙක් මගේ කමීසෙන් ඇදලාමාව පැත්තකට ගත්තා‍.
"බණ්ඩො... තොට පිස්සුද ගොන්නුත් එක්ක මහ සෙනඟ මැද කතා කරන්න හදන්නේ?"
මගේ ඇස් උඩ ඉන්දුණා. මං එදා දළදා වැන්දේ නැහැ. මං ගිහින් වලා බැම්ම උඩ වාඩිවෙලා උතුර දකුණ මාරුවෙලා වගේ බලන් හිටියා. අර සහෝදරිය අපිව දැක්කද නොදැක්කද දන්නෑ. සෙනඟ අතරේ නොපෙනී ගියා. මට හරස් කැපුව අපේ සඟයම තමයි, එදා පාටියට ඇයව එක්කන් ආවෙත් ඇය එක්ක මුලින්ම එකට හිටියෙ"

මේ කතාව රන්බණ්ඩා සෙනෙවිරත්ත මහත්තයා තමන්ගේ 'ළඳුනේ' ගීතය ගැන පුවත්පතකට දක්වපු අදහසක්. අද උදේ මට මේ කතාව ආයෙත් මතක්වුනේ 'කල්පනා' බ්ලොග් අඩවියේ පලවූ මේ සටහන කියෙව්වට පස්සේ.

3 comments:

said...

මිනිස්සු හිටියේ නැත්නම් එයල ඉඳීද මේ පොලවේ

රනිල් මුදුන්කොටුව said...

අමරසිරි පීරිස් මහත්මයා දවසක් සුරම්‍ය රාත්‍රියෙදි ක්ව්ව කතාව මීට වෙනස්...යූ ටියුබ් එකේ බලන්නකො..

රනිල් මුදුන්කොටුව said...

අමරසිරි පීරිස් මහත්මයා දවසක් සුරම්‍ය රාත්‍රියෙදි ක්ව්ව කතාව මීට වෙනස්...යූ ටියුබ් එකේ බලන්නකො..